Zonnepanelen, windmolens of elektrische auto’s kunnen niet worden gebouwd zonder meer koper, lithium, ijzer en aluminium te delven. Dat betekent veel meer destructief schrapen en graven van oceaanbodems, regenwouden en toendra’s op een schaal die voor de meeste milieuactivisten ondenkbaar is. Als fossiele brandstoffen destructief zijn, zijn hernieuwbare alternatieven dat misschien nog wel meer, schrijft Terence Corcoran.
In de onstuimige wereld van net-zero-beleidsvorming en -initiatieven wil Canada een wereldleider zijn. De bankiers , mijnbouwmanagers, autobedrijven, elektriciteitsproducenten en politieke leiders van het land zijn samengevoegd tot een verenigde machine rond het idee dat een nieuwe groene economie kan worden bereikt via een rechtvaardige overgang naar een wereldwijd energiesysteem zonder koolstofemissies.
Het nationalistische gekletter vorige week rond de mogelijke verkoop van Teck Resources uit Vancouver aan de Zwitserse mijngigant Glencore weerspiegelde de nieuwe officiële Canadese corporatistische aanpak. Als een belangrijke wereldspeler in de productie van “kritieke mineralen” – koper, zink, molybdeen – wordt Teck gezien als een vitaal radertje in het rad van economisch fortuin dat rond de net-zero doelstellingen wervelt.
Het enthousiasme van de Trudeau-liberalen voor het nieuwe nationale economische model werd vastgelegd in ‘The Canadian Critical Minerals Strategy‘, een rapport dat afgelopen december werd uitgebracht door minister van Natuurlijke Hulpbronnen Jonathan Wilkinson en minister van Industrie François-Philippe Champagne. “Kritieke mineralen zijn de bouwstenen voor de groene en digitale economie. Geen energietransitie zonder kritische mineralen: geen batterijen, geen elektrische auto’s, geen windturbines en geen zonnepanelen. De zon levert ruwe energie, maar elektriciteit stroomt door koper. Windturbines hebben mangaan-, platina- en zeldzame-aardmagneten nodig. Voor kernenergie is uranium nodig. Elektrische voertuigen hebben batterijen nodig die zijn gemaakt met lithium, kobalt en nikkel en magneten. Indium en tellurium zijn een integraal onderdeel van de productie van zonnepanelen.”
Beide ministers ondertekenden een brief ter verdediging van Teck Resources als nationale bedrijfskampioen. Teck, zeiden ze, is “van centraal belang voor ons land terwijl we onze kritische mineralenwaardeketen uitbreiden en een schone economie opbouwen.”
Maar hoe schoon en groen is de net-zero economische strategie precies? Het is een vraag die gesteld wordt in een onthullend commentaar van de ervaren Canadese milieujournalist Andrew Nikiforuk. In The Tyee, een in Vancouver gevestigde online publicatie, bespreekt Nikiforuk het werk van academici en een “opkomend koor van sceptici op het gebied van hernieuwbare energie”, die geloven dat de grote overgang naar een toekomst met hernieuwbare energie een groene technodroom is die “enorm destructief is.”
Nikiforuk schrijft niet voor NetZeroWatch. Evenmin bevindt hij zich in hetzelfde kamp als anti-hernieuwbare auteur Alex Epstein, wiens boek, Fossil Future, de hernieuwbare alternatieven verscheurt en voorvechters is van olie en gas. Bij The Tyee zet Nikiforuk zijn werk voort als milieuschrijver tegen fossiele brandstoffen, wiens boeken onder meer Tar Sands: Dirty Oil and the Future of a Continent en The Energy of Slaves: Oil and the New Servitude zijn.
In zijn nieuwe commentaar, dat veel te weinig aandacht heeft gekregen in de media en bij beleidsmakers, spaart Nikiforuk niemand en windt hij er geen doekjes om. “Om overwegend ideologische redenen”, schrijft hij, “hebben veel groenen en ‘transitionisten’ de overgang naar hernieuwbare energie gepresenteerd als een vlotte weg zonder kuilen.” Op basis van het werk van een reeks analisten en wetenschappers beschrijft Nikiforuk de vernietigende krachten die zullen worden losgelaten door de wereldwijde druk om fossiele brandstoffen te vervangen.
Een vuile wake-up call van milieu links
Veel van de gevolgen van de kruistocht tegen hernieuwbare energie zouden duidelijk moeten zijn. Zonnepanelen, windmolens of elektrische auto’s kunnen niet worden gebouwd zonder meer koper, lithium, ijzer en aluminium te delven. “Dat betekent veel meer destructief schrapen en graven van oceaanbodems, regenwouden en toendra’s op een schaal die voor de meeste milieuactivisten ondenkbaar is.”
Nikiforuk somt vervolgens enkele van de onvoorstelbare zaken op, waarbij hij verschillende bronnen aanhaalt, waaronder Simon Michaux van de Finse Geologische Vereniging. Michaux berekent dat om 46.423 elektriciteitscentrales op olie, kolen, gas en kernenergie te vervangen er 586.000 centrales op wind, zon en waterstof moeten worden gebouwd.
Een ander voorbeeld: “Elk elektrisch voertuig bevat ongeveer 75 kilogram koper of drie keer zoveel als een conventioneel voertuig. Een enkele windturbine bevat doorgaans 500 kilogram nikkel. Voor de raffinage van dat nikkel is 100 ton steenkool nodig. En elk kristallijn silicium zonnepaneel bevat 20 gram zilverpasta. Er is 80 ton zilver nodig om ongeveer een gigawatt aan zonne-energie op te wekken.”
Over koper zegt Michaux dat de huidige koperreserves van 880 miljoen ton gelijk zijn aan ongeveer 30 jaar productie. “Maar de industrie zal 4,5 miljard ton koper nodig hebben om slechts één generatie hernieuwbare technologieën te produceren,” schat hij. “Dat is zes keer de hoeveelheid koper die in de loop van de geschiedenis is gedolven.”
Geen wonder dat Glencore zijn financiële poten wil zetten onder de koperactiviteiten van Teck Resources in Zuid-Amerika en Canada.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://woocommerce-955082-3487390.cloudwaysapps.com/2023/04/12/zero-carbon-groene-agenda-is-in-alle-opzichten-onmogelijk/
