Over de filosofische betekenis van de Speciale Militaire Operatie (SMO), Alexander Dugin:
Laten we eens nadenken over de filosofische betekenis van de SMO. De SMO is onlosmakelijk verbonden met het concept van het “einde van de geschiedenis”, niet alleen omdat Francis Fukuyama, die de beroemde tekst “Het einde van de geschiedenis” heeft geschreven, zich vanaf dag één van de SMO actief heeft aangesloten bij de ideologische strijd tegen Rusland aan de zijde van de Oekraïense nationalisten en zich zelfs persoonlijk heeft aangesloten bij de terroristische organisatie Bellingcat, die onder meer heeft geprobeerd een militair vliegtuig in Rusland te kapen, hoewel dit feit op zichzelf zeer sprekend is; het centrale feit is dat Rusland rechtstreeks gekant is tegen het globalisme, tegen dat “liberale totalitarisme”, zoals president Poetin het openlijk heeft genoemd, dat een ideologie is, en het “einde van de geschiedenis” speelt een sleutelrol in de structuur ervan.
Feit is dat het globalisme, dat zijn grootste vertegenwoordiging vindt in internationale organisaties als het Davos Forum van Klaus Schwab met zijn “Grote Reset”, de Trilaterale Commissie, de Amerikaanse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen (CFR) of de Open Society Foundation van George Soros, aandringt op de volledige eenwording van de mensheid onder één wereldregering, waarbij de liberale ideologie en een daarop gebaseerd stelsel van regels en normen – inclusief genderpolitiek, LGBT+, extreem individualisme en transhumanisme – zich overal verspreiden; dit is het “einde van de geschiedenis”, wat duidelijk voorbarig is, maar toch vrij logisch, en begin jaren negentig werd beschreven door Francis Fukuyama. Het einde van de geschiedenis is de overwinning van het liberalisme en het Westen op wereldschaal, wat de afschaffing impliceert van alle ideologische, geopolitieke, economische en sociaal-culturele alternatieven. Fukuyama schreef in een tijd dat de USSR was ingestort en het ernaar uitzag dat Rusland nooit meer zou herrijzen, terwijl China gehoorzaam de strategieën van de westerse economische machten volgde in die versnellende fase van globalisering. Fukuyama gaf later toe, zelfs in een gesprek met mij, dat hij overhaast was geweest, maar het einde van de geschiedenis, hoe dan ook, bleef en blijft het doel van de globalisten.
Het Rusland van Poetin is het voor de hand liggende obstakel geworden voor het einde van de geschiedenis en vormt, na het begin van de SMO, een directe uitdaging voor dit project. Vandaar Fukuyama’s woede: voor zijn neus is het project van het einde van de geschiedenis niet alleen uitgesteld, maar definitief ineengestort. Dit verklaart ook de razernij en de extreme intensiteit van de rabiate Russofobie van de Westerse elites. Poetin en de Donbass hebben het plan voor de wereldbeschaving, de planetaire overheersing van het liberale Westen, een zware slag toegebracht.
Het concept van het einde van de geschiedenis is echter niet voorbehouden aan liberalen. Bovendien hebben zij het vrij laat overgenomen.
De filosoof Alexander Kozhev was de eerste die de komende wereldwijde overwinning van het liberale Westen consequent beschreef, terwijl Fukuyama deze slechts ontleende. Kozjev op zijn beurt ontleende het aan Marx, alleen veranderde hij de triomf van het wereldcommunisme (de Marxiaanse versie van het einde van de geschiedenis) in wereldkapitalisme, planetaire burgermaatschappij en “mensenrechten”-ideologie. In werkelijkheid streed de gehele communistische beweging, met inbegrip van de USSR, voor de marxistische opvatting van het einde van de geschiedenis in de 20e eeuw. Tijdens de Koude Oorlog brak een geschil uit over de interpretatie van het einde van de geschiedenis, of dit communistisch of kapitalistisch zou zijn. Het is geen toeval dat Fukuyama zijn beleidstekst schreef toen de USSR ineenstortte. Op dat moment leek de zaak beslecht en had het liberalisme voorgoed gewonnen.
Marx zelf ontleende dit concept echter aan een heel andere politieke ideologie, aan de uiterst conservatieve monarchistische en imperiale denker Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Als we nog dieper graven, komen we uit bij de christelijke en zelfs voorchristelijke (eerst en vooral Iraanse) eschatologie, bij de leer van het einde der tijden… maar dat voert ons te ver. In de moderniteit was het Hegel die de these van het einde van de geschiedenis voorstelde en ondersteunde, en in het systeem van zijn filosofie speelt zij een fundamentele rol.
Volgens Hegel is de geschiedenis een proces van ontvouwing van de Geest, dat door de natuur gaat, religies en beschavingen verandert, totdat het zijn hoogtepunt bereikt – het einde ontmoet het begin, de alpha ontmoet de omega. Door vele beproevingen en dialectische wendingen zal de Geest die de mensheid leidt, uiteindelijk incarneren in een absolute Monarchie, een wereldrijk dat een rijk van de Geest zal zijn. Haar macht zal worden overgedragen aan een opperste autocraat, een verlichte monarch-filosoof. Kapitalisme en burgermaatschappij zullen slechts een fase zijn in de ontplooiing van dit proces, en wetenschappelijk materialisme zal overgaan in zuiver geestelijke engelenwetenschap. Hegel geloofde dat dit in Duitsland zou gebeuren (het Duitse Rijk bestond toen nog niet) en de triomf zou zijn van de geestelijke cultuur en de Duitse filosofie. Hegel was, in filosofische zin, de basis waarop Bismarck het Tweede Rijk creëerde.
De authentieke interpretatie van het “einde van de geschiedenis” door de schepper van dit concept is dus de triomf van de Spirituele Wereldmonarchie. En de rechtse Hegelianen – de Russische Slavofielen of de volgelingen van Giovanni Gentile in Italië – geloofden precies dat. De Duitsers zelf geloofden in de missie van hun Reich. De Slavofielen interpreteerden het als een voorspelling van het lot van het Russische Rijk, wanneer het spiritueel en populair zou worden. De Italianen verbonden het einde van de geschiedenis met de heropleving van de Romeinse traditie en de grootsheid van Italië.
Marx, die de spirituele dialectiek van Hegel omvormde tot zijn historisch materialisme (met een aanzienlijke pervertering van het origineel), aanvaardde dat het liberale kapitalisme slechts een tussenstadium was, maar plaatste het communisme en een materialistische wereldbeschouwing in de plaats van het Rijk van de Geest. De eschatologie bleef: alles wat de communisten deden was juist gericht op de toekomst, d.w.z. het einde van de geschiedenis.
De overwinning van de Sovjet-Unie op het Derde Rijk in de Grote Patriottische Oorlog schrapte de Duitse interpretatie van het einde van de geschiedenis van de agenda. Het linkse hegelianisme zegevierde over het rechtse hegelianisme; op een ander niveau versloeg het Russische Rijk (zij het impliciet) het Duitse Rijk.
Het was toen dat Kozjev verscheen met zijn liberale interpretatie van het einde van de geschiedenis. Deze theorie werd als het ware in de ijskast gezet en na de ineenstorting van de USSR herinnerde Fukuyama het Westen eraan, en de globalistische centra pikten het op en begonnen het in praktijk te brengen. De unipolaire wereldorde was gebaseerd op een liberale versie van de Hegeliaanse eschatologie.
En toen was er Poetin. Poetin is in zekere zin een “filosofisch fenomeen”, een keerpunt in de geschiedenis van het denken, in de complexe strijd van ideeën en wereldbeelden. Vanaf zijn eerste moment aan de macht begon hij de soevereiniteit van Rusland te herstellen, maar dit betekende uitstel van het einde van de geschiedenis, verzet tegen liberaal totalitarisme, globalisme en wereldregering. Poetin volgde deze lijn behoedzaam en verbloemde vaak zijn bedoelingen en plannen – als een tsjechicus en als een overtuigd realist. Soms leek hij bereid de eisen van de globalisten in te willigen, maar even later bleek het gewoon weer een list te zijn. Vandaar de verbaasde vraag: “Wie bent u, meneer Poetin?”.
Pas op 24 februari 2022 plaatste de start van de SMO in Oekraïne de zaken met alle duidelijkheid in hun juiste perspectief. Een nieuw tijdperk van filosofie begon. Een nieuwe fase in de wereldgeschiedenis. Poetin heeft de liberale interpretatie van het einde van de geschiedenis, d.w.z. het belangrijkste globalistische project, de wereldregering, aangevochten, maar hier begint het belangrijkste: de liberale lezing van het einde van de geschiedenis weerleggen betekent niet dat Hegel moet worden verworpen. Iedereen weet immers dat Poetin graag Ivan Ilyin citeert, die slechts een rechtse Hegeliaan was, een aanhanger van de Russische monarchie en het Grote Rijk. De theorieën van de Slavofielen liggen duidelijk dicht bij die van Poetin. Een filosofisch idee kan niet worden ontkend op grond van enkele zuiver praktische en concrete factoren, bijvoorbeeld zuiver economische. Dat is niet ernstig. Een idee kan alleen verslagen worden door een idee. En dit betekent ….
Het betekent dat SMO als filosofisch fenomeen de terugkeer van het Imperium markeert. De terugkeer van Rusland naar het Keizerrijk, het volledige herstel van onze futuristische messianistische bestemming. Duitsland, in zijn huidige staat, is niet langer een concurrent. De Duitse versie van het wereldrijk is onherroepelijk van de agenda. Zelfs het communistische project van het einde van de geschiedenis is verlaten en zou, in zijn beste aspecten, gemakkelijk kunnen worden opgenomen in een nieuwe imperiale synthese (zoals het “rechtse stalinisme”). Wij worden slechts tegengewerkt door Kozjev en Fukuyama, die zich baseren op dezelfde bronnen die veel dichter bij ons staan. Wij zijn de orthodoxe dragers van het Euraziatische Rijk van het Einde, zij zijn de usurpators. Als men denkt aan het Derde Rome en de rol van de Russische tsaren als de dragers van de zending van Catechon, de Heerser, wordt alles nog fundamenteler in vergelijking met de zeer orthodoxe en Russisch-gelezen (Slavofiele, monarchale) context van het Hegelianisme.
SMO is een strijd om de betekenis van het einde van de geschiedenis. Een grote filosofische strijd. Het is tijd om de bladzijde te sluiten van zuiver materialistische, energetische en economische interpretaties: zij zijn niet alleen vulgair, zij zijn misleidend. Geschiedenis is de geschiedenis van ideeën.
Men kan zich afvragen: wat heeft Oekraïne hiermee te maken? Het heeft niets te maken met Oekraïne, het bestaat niet, maar het zal deel uitmaken van ons nieuwe rijk. Alleen daar, in het filosofische rijk van een zich ontvouwende Geest, in het rijk van de betekenissen, zal het kunnen herleven en bloeien, maar voorlopig, wat willen we van een terroristisch regime geleid door een komiek… Het is een misverstand, maar Oekraïne zelf is voorbestemd om een theater te worden van fundamentele metafysische strijd. Ik denk dat het een kwestie van geografie is. We vechten voor de terugkeer van onze historische bakermat, Kiev, uit de macht van de globalisten naar de macht van het Rijk van de Geest. Kiev is het begin van onze geschiedenis. En daarom ook het einde ervan.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://woocommerce-955082-3487390.cloudwaysapps.com/2022/06/17/het-tijdperk-van-een-unipolaire-wereld-is-voorbij-poetin-op-het-internationaal-economisch-forum-in-st-petersburg/
