“Red jezelf als je kunt. Vermijd het zieke systeem en blijf gezond” – is de titel van een in 2018 gepubliceerd boek, waarvan de analyses en voorspellingen actueel zijn gebleven. Auteur Sven Böttcher zet daarin het gezondheidsstelsel uiteen als een globale economische factor en een mensvijandige machine. Anonymousnews publiceert uittreksels.
Zonder een bloeiend gezondheidszorgstelsel zou de Duitse economie waarschijnlijk onmiddellijk instorten, omdat de gezondheid van onze zo belangrijke groei-indicator, het bruto binnenlands product (BBP), grotendeels afhangt van het feit dat er steeds minder gezonde mensen zijn en steeds meer zieke mensen.
Wie dit vreemd vindt, moet beseffen dat de misleidende naam “gezondheidszorg” sinds 1950 is geëscaleerd van een bedrijf met twee miljoen mensen tot een machine van 350 miljard, waarvan de omzet nu 12% van het BBP uitmaakt en die met ongeveer 5,5 miljoen werknemers bijna een op de zes banen in Duitsland verschaft. Dit geldt niet voor leveranciers, ambachtslieden, werknemers van de “wellness-industrie”, noch voor niet-artsen, homeopaten en alle beoefenaars die niet officieel erkend zijn als zorgverleners. Als al deze diensten bij elkaar zouden worden opgeteld, zou het aandeel van de gezondheidssector in het BBP waarschijnlijk tussen de 15 en 20 procent liggen.
Ik heb elders in detail uitgelegd waarom het BBP een destructief effect heeft, als een duivels getal in schaapskleren. Hier willen wij er alleen maar aan herinneren dat wij ondanks alle inspanningen van Nobelprijswinnaars niet van het getal afkomen: een getal dat emotieloos de economische activiteit meet en bijgevolg volkomen onbewogen blijft als je ‘s morgens zonder ongeval naar je werk rijdt (groei BBP = 7,50 euro), maar anderzijds een enorme, positieve, wenselijke groei signaleert en van vreugde omhoog springt als je een ernstig ongeval veroorzaakt met twintig slachtoffers en veel zwaargewonden (groei BBP = 1.250.007,50 euro).
“Groeisector op koers voor succes”
De exploderende kosten van de gezondheidszorg zijn dan ook geen reden tot bezorgdheid voor het verantwoordelijke Ministerie van Volksgezondheid, maar veroorzaken veeleer ware stormen van enthousiasme. In de jaarverslagen wordt de loftrompet gestoken over de “banenmotor”, de “groeisector op weg naar succes” (8), waarvan de “gemiddelde bruto toegevoegde waarde” groeit met “3,5 procent, aanzienlijk sneller dan de economie in haar geheel”, en wordt de loftrompet niet gespaard voor de exportwereldkampioen voor het aanzienlijke buitenlandse handelsoverschot van de sector (21 miljard euro in 2014).
Begrijpelijkerwijs wordt in openbare verklaringen niet de minste hint gegeven dat al deze groei vooral betekent dat de mensen niet direct gezonder worden, maar dat zou helemaal niet goed zijn. Integendeel, een toename van de gezondheid zou alarmerend zijn voor het ministerie van Volksgezondheid, omdat dit een afnemende groei of zelfs een inkrimping van de zeer succesvolle sector zou betekenen. Maar er is duidelijk geen reden tot bezorgdheid in dit opzicht.
De afgelopen jaren heeft een hele reeks klokkenluiders en informanten, meestal deskundigen met een medische achtergrond, slimme en schokkende boeken gepubliceerd over de (oppervlakkig gezien) dramatische ongewenste ontwikkelingen in ons gezondheidszorgsysteem. In de bijlage [van het boek] vindt u een geannoteerde bibliografie, als u geïnteresseerd bent in maffia- en griezelverhalen, zult u daar gegarandeerd vinden wat u zoekt. De belangstelling van het publiek voor deze boeken is echter beperkt, want ook al staan sommige titels kort op de bestsellerlijst, dat betekent nog niet dat plotseling een heleboel mensen hun neus in hun eigen zaken steken. Een tijdelijke 15e plaats in de lijst van Der Spiegel (Duitse krant) betekent slechts dat van de 82.000.000 Duitsers het voor hen zo belangrijke materiaal niet hebben gelezen: ongeveer 81.980.000.
Maar zelfs wie niet zo’n dik boek leest, hoort van tijd tot tijd over de nieuwe schandalen in de farmaceutische industrie, of verneemt dat onze ziekenhuizen zijn veranderd in particuliere winstmachines voor de aandeelhouders. Maar het is juist deze kennis – zoveel schandalen zijn allang door slimme mensen blootgelegd en gepubliceerd, niemand hoeft naar Wikileaks om alle feiten te weten te komen, vrij van “samenzweringstheorieën” – die ons cognitief het tuinpad op leidt. Wij zijn tenslotte niet in het Wilde Westen, maar in de beschaving – en wanneer al deze “onderzoekers” schandalen aan het licht brengen, gaan wij er onuitgesproken, van nature van uit dat iemand deze puinhopen wel zal opruimen.
Als Peter Goetzsche aantoont dat in de VS jaarlijks tussen 210.000 en 250.000 mensen sterven aan de gevolgen van medische behandelingen en aan geneesmiddelen die hoofdzakelijk volgens voorschrift worden ingenomen (iatrogene sterfgevallen), en we mogen aannemen dat daar nog eens hetzelfde aantal Europese slachtoffers bijkomt (plus nog eens een paar miljoen die niet dood zijn maar iatrogeen verminkt en chronisch ziek), dan is dat een enorm schandaal, een onvoorstelbaar drama. Bijna een half miljoen doden in het beschaafde noorden? Per jaar? Niet veroorzaakt door “wanpraktijken” of verkeerd ingenomen medicijnen, maar door dokters en apothekers die volgens de regels handelen? Ondenkbaar, dat kan niet.
Als dat het geval zou zijn, zouden alle programma’s elke avond op prime time de schijnwerpers er op richten, totdat deze epidemie van historische omvang is overwonnen en verdwenen. Iemand zou deze massamoord onmiddellijk moeten stoppen. Namelijk onze autoriteiten, onze regering. Iemand die wij hebben aangesteld en juist betalen om ons te beschermen tegen fraude en misbruik – maar nog meer tegen verminking en moord, met andere woorden: onze lichamelijke integriteit. Denken we.
En dat denken we ook als we een half jaar na het laatste schandaal dat ons ter ore is gekomen naar de dokter gaan, dat iemand er in de tussentijd wel voor gezorgd moet hebben. Maar niemand heeft dat gedaan. En dat is niet omdat het systeem heeft gefaald. Het is omdat het systeem werkt. Ben Goldacre stelt terecht, namens zovele critici: “De geneeskunde is kapot”.
Hogere systeemwetten
Maar de geneeskunde, het ziektesysteem, is geen speciaal geval, geen onbewoond eiland, want het gehoorzaamt aan hogere systeemwetten. Specialist Goldacre heeft gelijk, maar hij schiet tekort en wekt, net als alle voorvechters van de gezondheidszorg, zelfs de indruk dat het mogelijk is om de kapotte geneeskunde te hervormen zonder de rest van het systeem te repareren. Dit is verkeerd.
Ons ziektesysteem is ingebed in een groter verband. In dit verband geldt het eerste gebod van bondskanselier Merkel: “Zonder groei is alles niets.” Als in dit systeem een groeisector als de auto-industrie, die veel kleiner is dan de gezondheidssector, door interne of externe factoren dreigt te worden afgeremd, neemt men dus desnoods zijn toevlucht tot radicale maatregelen en besluit men tot een slooppremie op kosten van iedereen. Als het banksysteem onder druk komt te staan, wordt het gered door een bail-out. En als een slimmerik op het idee komt om “geldelijke voordelen” gewoon over het tuinhekje weg te geven – wat puur vergif is voor het BBP – worden de belastingwetten veranderd.
Het gezondheidsstelsel, dat stevig verankerd is in dit grotere systeem, wil en moet groeien zoals al het andere. Maar terwijl de voortdurende groei van bijvoorbeeld de auto-industrie “slechts” betekent dat wij om de paar jaar een nieuwe auto moeten kopen, betekent groei in de ziekte-industrie meer zieke mensen. Wat Goldacre, Goetzsche en alle andere beschrijven is dus niet het falen van het systeem, maar de gewenste werking ervan, de winst.
Hoe zieker we zijn, hoe beter de machine het doet
De ziekte machine loopt – zoals gewenst, als een uurwerk. We moeten ons alleen realiseren wat dat betekent: dat het doel van de machine niet hetzelfde is als het onze, maar precies het tegenovergestelde. Want hoe gezonder wij zijn, hoe slechter de machine er aan toe is. Hoe zieker wij zijn, hoe beter de machine is. Alles wat medisch zinvol zou zijn, een snel herstel zou bevorderen en chronische ziekten zou voorkomen, is dus gewoon slecht voor het bedrijfsleven – en slecht voor het BBP.
Daarom behandelt de machine niet de zieken maar de ziekte, daarom is haar product niet de gezondheid maar de ziekte – en wij zijn slechts brandstof in dit systeem, geen deelnemers aan de reis. Daarom beloont het systeem elke toename van ziekte, niet van gezondheid. Het belang van deze machine bij gezonde mensen is nihil. De hierboven beschreven iatrogenese valt hier fataal samen met het “principaal-agent probleem”, dat zich voordoet “wanneer de ene partij (de “agent”) persoonlijke belangen nastreeft die niet samenvallen met de belangen van degene die van zijn diensten gebruik maakt (de “principaal”)”.
Wij vinden het echter moeilijk dit in te zien. De ontelbare die hun brood verdienen met ziekte zijn waarschijnlijk verontschuldigd, want het woord van Upton Sinclair is nog steeds van toepassing: “Een man kan er nauwelijks toe worden gebracht iets te begrijpen als zijn salaris ervan afhangt dat hij het niet begrijpt.” Maar iedereen die niet van zieke mensen leeft, krijgt hier ook te maken met ernstige cognitieve dissonantie – onze ratio botst met onze vaste overtuigingen: Dat kan toch niet, de zieke als benzine, niet als passagier? Dat zou… ziek zijn. En onfatsoenlijk. En trouwens, dat is helemaal niet waar, het heet “gezondheidssysteem”, niet “ziektesysteem”.
Het is indrukwekkend hoezeer wij ons laten misleiden door woorden, door “neologismen”, net zo indrukwekkend als het marketingwerk van de ziekte-industrie. Als de auto-industrie zo perfect kon hersenspoelen, zouden we er vandaag allemaal rotsvast van overtuigd zijn dat Volkswagen en anderen de klok rond werken aan de afschaffing van de wegen.
Om deze onaangename innerlijke dissonantie op te lossen, staan ons thans verschillende wegen open, waarvan de gemakkelijkste en de meest gekozen is: Downplayen, niet waarnemen en selectief weglaten van informatie, d.w.z. vasthouden aan de oorspronkelijke overtuiging. Begrijpelijk, want de andere manier om de dissonantie op te lossen zou zijn dat men zijn gedrag aanpast aan een nieuwe overtuiging. En dit is niet alleen omslachtig en onaangenaam, het belooft ook frustratie, aangezien het individu niet het hele systeem kan veranderen.
Het trieste besef dat het systeem in de eerste plaats zichzelf dient en niet de persoon met de ziekte, leidt dus niet tot iets bijzonder doelgerichts: Men kan deze stand van zaken betreuren of dom of schandalig vinden – als geïnteresseerde burger, als weldoener, als mens – maar door het gebrek aan bondgenoten kan men er kennelijk niets aan doen. En wie zou zichzelf vrijwillig de hele tijd willen frustreren? Vooral omdat de werking van het systeem niet levensbedreigend is zolang wij gezond zijn – althans niet voor onszelf. Pas wanneer we zelf patiënt worden, wanneer we ons tot het systeem (moeten) wenden omdat we ziek zijn of ons ziek voelen, wordt het lastig. Daarom moeten wij, als toekomstige patiënten, – uit zelfbescherming – afscheid nemen van nog een paar illusies.
Zelfgenezing ongewenst
In de eerste plaats moeten we afscheid nemen van de veronderstelling dat onze artsen, therapeuten, ziektekostenverzekeraars, ziekenhuisexploitanten, geneesmiddelenfabrikanten en onderzoekers er belang bij hebben ons gezond te maken. Dat hebben ze niet – niet omdat het slechte mensen zijn, maar omdat ze geen belang kunnen hebben bij onze gezondheid. Omdat het systeem hen straft als ze onze gezondheid bevorderen. Met andere woorden, het wordt hen systematisch uiterst moeilijk gemaakt om onze gezondheid überhaupt te willen bevorderen. Als zij dit belang serieus nastreven, moeten zij gewaagde helden zijn, moedige weldoeners van het zuiverste water, want in dit geval lopen zij het risico failliet te gaan, hun baan te verliezen, hun vergunning om de geneeskunde uit te oefenen of zelfs voor de rechter te komen.
Deze constructie is niet meer dan logisch. Want aangezien gezondheid het BBP schaadt, is zelfgenezing volstrekt ongewenst. Wie niet naar de dokter gaat, schaadt het BBP. Wie andere mensen geneest, en wel op zo’n manier dat ze gezond uit het systeem blijven, schaadt het BBP. Wie binnen het systeem gezondheid probeert te produceren, schaadt het BBP, wordt uitgestoten en verliest zijn broodwinning. Zij die van buitenaf gezondheid proberen te produceren, bedreigen het inkomen van hen die van het systeem leven. En wordt een paria, omdat hij zich, min of meer frontaal, keert tegen het eerste gebod, tegen het dogma: “Zonder groei is alles niets.” Maar iedereen die hier “afwachten” aanbeveelt is niet alleen een saboteur, maar ook naïef.
Voor de eindoverwinning, voor het nirwana van het systeem, ontbreekt nu dus nog maar één ding – nieuwe, ook weer niet evidence-based richtlijnen en de nu eindelijk aangenomen, zinvolle aanvulling op de wet: Wie aan de mysterieuze ziekte N. N. lijdt en zich onttrekt aan de op studie en richtlijnen gebaseerde aanbevelingen van de deskundige, d.w.z. specialist, en dus “zelf niet actief zijn genezingskansen verbetert, verliest, omdat hij de solidariteitsgemeenschap wil schaden”, zijn recht op doorbetaling van loon, ziekengeld en/of iets later bijstand. Deze stap komt te laat en is niet meer dan verstandig, want wat blijft er uiteindelijk over voor het systeem, dat dringend aan ziekte toe is, om ook de achterblijvers, de niet-conformen, de weigeraars conform te maken? Ze zullen tot geluk gedwongen moeten worden. En ja, natuurlijk zullen zorgzame artsen, ziektekostenverzekeraars en autoriteiten de volgzaamheid, de therapietrouw van alle “zieken” de klok rond controleren, geheel zonder huisbezoek. Dat is de toekomst.
Wij zijn het object, niet het onderwerp
Als wij echter een stap terug doen en naar de werking van de machine kijken, moeten wij erkennen dat zij op een fascinerend doeltreffende manier werkt. Kunstmatige intelligentie kan sinds kort zelfs ons tijdstip van overlijden met verbazingwekkende nauwkeurigheid voorspellen, terwijl de AI-programmeurs zelf niet meer kunnen bevatten waarom de voorspellingen van hun schepping zo extreem accuraat zijn. Het veelgebruikte Matrix-horrorvisioen van de broers en zussen Wachowski is allang werkelijkheid geworden in het zieke systeem, zonder opvallende menselijke lichaamstanks – de machine voedt zich met ons. Wij zijn object, geen subject, voedsel, geen klant, benzine, geen passagiers, want niet onze gezondheid is essentieel, maar onze ziekte.
Deze fascinerende machine is ontzagwekkend groot, krachtig en onverwoestbaar – omdat te velen ervan profiteren, sommigen als CEO-voormannen, de meesten als conducteurs, mecaniciens en kelners, goedkoop ingekocht. En als wij zelf niet midden in dit wonder als brandstof vastzaten, zou het gewoon spannend zijn om te blijven observeren waar dit allemaal toe zal leiden – of de machine uiteindelijk alles zelf zal verbruiken, of dat zij ons op een andere manier via een auto-agressieve explosie zal wegvoeren, of dat zij manieren zal vinden om zich van slechts 70 procent van ons te ontdoen en de rest onder zichzelf en haar eigen soort te regelen. Zeker tot vreugde van onze planeet, maar net zo zeker niet de onze.
Wie kan het ons kwalijk nemen dat wij, in plaats van ons hoofd om te draaien en deze realiteit te erkennen, onze ogen liever gericht houden op de muur van de grot of, met het hoofd naar beneden, op de muur van de grot 2.0, onze smartphone. Wat daar wordt aangeboden, is zonder twijfel amusanter.
Maar voor de kleine groep buzzkillers die koppig de realiteit blijven erkennen en des te koppiger zijn in het vrij willen denken en leven, blijft er een sprankje hoop over, een klein restje soevereiniteit, om hun eigen leven de moeite waard te maken. Want de machine ziet nog niet alles, noch worden wij gedwongen tot naleving die onszelf schaadt. We kunnen nog steeds gezond blijven – of weer gezond worden. Voor nu. Voor hoelang? Twee jaar? Vijf? Laten we ons haasten om de laatste premissen – intern – te corrigeren en zo gezond te zijn en te blijven (of weer gezond te worden) dat het systeem ons niet vindt.
De miljardenmarkt van de ziekte-industrie groeit en groeit – en zo ook de verwoestingen die zij aanricht. Na kanker en hartaanvallen staan sterfgevallen als gevolg van dokters en geneesmiddelen op de derde plaats van de exituslijst. Bestseller auteur Sven Böttcher geeft in zijn boek „Rette sich, wer kann. Das Krankensystem meiden und gesund bleiben“, ruimt hij grondig onze verkeerde vooronderstellingen uit de weg, corrigeert hij fatale perceptiefouten en trekt hij de consequenties: Gezondheid en een lang leven zijn op elk moment mogelijk.
“Sven Böttcher heeft als actieve en geïnformeerde patiënt in de jaren van zijn ziekte meer van de geneeskunde begrepen dan de meeste artsen in een beroepsleven.” (Dr. med. Gerd Reuther, auteur van de bestseller “Der betrogene Patient”).
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://woocommerce-955082-3487390.cloudwaysapps.com/2021/05/19/groep-deskundigen-zet-vraagtekens-bij-vermeende-overbevolking-van-intensive-care-bedden-allemaal-nepnieuws/
